ಮೂಲ

ಕಲಾವಿದ ಕುಂಚಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಅರ್ಥ
ಉದಿಸಿತು;
ಕವಿಯಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಕಾವ್ಯ
ಪಡೆದಿತ್ತು ;
ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಜೀವ
ಕತೆಗೇನು ಗೊತ್ತು ಕವಿತೆಯೊಳಗಿನ ನೋವು
ಹಂಗಿಸಿತು ನಿನಗಿಲ್ಲವೆಂದು ನನ್ನ ಸೊಬಗು
ಕವಿತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ ಕತೆಯ ಹೊಳಹು
ಛೇಡಿಸಿತು, ನೀ ಕೊಡಬಲ್ಲೆಯಾ
ನನ್ನಂತೆ ಮಧುರ ಕಾವು?

ಕತೆ ಮೆಚ್ಚಿ ಬಂದವರು
ಕವಿತೆ ಮೆಚ್ಚಿ ಬಂದವರು
ತಿಳಿಯದಾದರು
ಎರಡಕ್ಕೂ ಒಂದೇ ತಾಯಿಬೇರು
ಅವರಿಟ್ಟ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ
ಇವರು ಕೊಟ್ಟ ಪ್ರಶಂಸೆಯಲ್ಲಿ
ತನ್ನರ್ಥವ ಹುಡುಕುತ್ತಾ
ಮೌನವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿತ್ತು
ಎರಡಕ್ಕೂ ಜನ್ಮ ನೀಡಿದ ಕುಂಚ ಕೃತಿ
ಹಲವು ಭಾವಗಳ ಸೂಸುತ್ತಾ
ತನ್ನಲ್ಲೇ ಗುನುಗುತಿತ್ತು ಹೊಸ ಶ್ರುತಿ..

ಸುತ್ತ ಸುತ್ತಿದ ಕತ್ತಲೆಗೆ

ಮನವು ಮುದುಡಿ ಮಲಗಿದೆ

ಹೊಸ್ತಿಲಾಚೆ ಬೆಳಕಿಹುದು

ಎದ್ದು ನಡೆಯಬೇಕಿದೆ

ಕವಿದ ಕತ್ತಲೆಗೂ

ಹೊಸಜಗದ ನಿರೀಕ್ಷೆ

ಬೆಳಕಿನಲೆಗೆ

ತನ್ನನ್ನೊಡ್ಡಿ
ಕಳೆದು ಹೋಗೊ ಆಕಾಂಕ್ಷೆ

ಪುಟ್ಟಿ

'ಪ್ರಜಾವಾಣಿ' ಯ ಭಾನುವಾರದ 'ಸಾಪ್ತಾಹಿಕ ಪುರವಣಿ'ಯ "ಪುಟ್ಟಿ" ನಾನೇ ಆಗಿದ್ರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿರ್ತಿತ್ತು ಅಂತ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಅನ್ಕೋತೀನಿ..ನಾ ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗ ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ಡವಳಾಗಿದ್ದಳೋ 'ಪುಟ್ಟಿ' ಈಗ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ ಚಿಕ್ಕವಳಾಗಿದ್ದಾಳೆ !!!ಎಲ್ಲರೂ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಬಾಲ್ಯವೇ ಪುಟ್ಟಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ!! ಒಂದು ವೇಳೆ ಆಕೆ ಬೆಳೆದರೆ 'ಪುಟ್ಟಿ'ಯ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಇರುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ ಅಲ್ವ??!

ಜಿರಲೆದ್ವೇಶ

'ಅಮ್ಮಾ' ಕಿರುಚಿಕೊಂಡೆ. ನಂಗೊತ್ತು ,ನಾ ಕಿರುಚಿದರೂ ಅರಚಿದರೂ ಮನೇಲಿರೋ ಯಾವ ಜೀವಿಯೂ ಇದ್ದಲ್ಲಿಂದ ಕದಲುವುದಿಲ್ಲ ಅಂತ. ಯಾಕೆ ಅಂದ್ರೆ ಅವರಿಗೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತು, ನಾ ಕೂಗೋದು ಒಂದು ಜಿರಲೆನ ನೋಡಿದಾಗಲೇ ಅಂತ. ಆದರೂ ಅದು ನನ್ನ ಮೊದಲ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ.ಮುಂದಿನ ಕ್ರಿಯೇನೂ ಕರಗತವಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ.,ಕಡ್ಡಿಹಿಡಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು 'ಸಾಯಿ,ಪಾಪಿ ನೆಗುದ್ಬಿದ್ ಹೋಗು' ಅಂತ ಶಾಪ ಹಾಕಿಕೊಂಡು 'ಟಪ್' ಅಂತ ಹೊಡೆದರೆ ಒಂದೇ ಏಟಿಗೆ ಕೀಟ ಖಲಾಸ್.

ಈ ಜಿರಲೆದ್ವೇಶ ಶುರುವಾದದ್ದು ಹೀಗೆ. ನಾನಾಗ ಪಿಯುಸಿ. ನಮಗೆ ಜೀವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಜಿರಳೆ ಕೊಯ್ಯಲು ಇರ್ತಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿ ಹಿಡ್ಕೊಳ್ತಿದ್ರು. ನಾ ಮಾತ್ರ ಇಕ್ಕಳದಲ್ಲಿ ಈ ಹಕ್ಕಳೆನ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹಿಂದೂಮುಂದೂ ತಿರುಗ್ಸ್ತಿದ್ದಾಗ್ಲೆ ಅದರ ಸೊಂಟ ಎಲ್ಲ ಮುರಿದುಹೋಗಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕರ ಹತ್ರ ಧರ್ಮದ ಬೈಗುಳ ಕೇಳ್ತಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲೀವರೆಗೆ ಕೇವಲ ಅಸಹ್ಯ ಎನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಾಣಿ ಆಗಿನಿಂದ ನನ್ನ ಶತ್ರುವೇ ಆಗಿಹೋಯಿತು. ಆಗ್ಲೇ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಎಲ್ಲೇ ಕಂಡರೂ ಈ ಜಿರಲೆನ ಪ್ರಾಣಸಹಿತ ಬಿಡೋದಿಲ್ಲ ಅಂತ ಶಪಥ ಮಾಡಿದೆ. ನನ್ನ ಶಪಥ ಕೇಳಿದ್ಮೇಲೆ ಅದಕ್ಕೂ ಹಠ ಬಂತು. ಹಾಸ್ಟೆಲ್ನಲ್ಲಿ ಊಟಕ್ಕೆ ಕುಳಿತರೆ ನನ್ನ ತಟ್ಟೆಲೇ ಬಿದ್ದು ಸತ್ತಿರ್ತಿತ್ತು, 'ನಾನು ಸತ್ರೂ ಸರಿ, ನಿನಗಿವತ್ತು ಊಟ ಮಾಡಕ್ಕೆ ಬಿಡೋಲ್ಲ' ಎಂಬಂತೆ!! ಡಿಗ್ರೀಯಲ್ಲಿ ಹೊಸವರ್ಷಕ್ಕೆ ನಾವು ಸ್ನೇಹಿತ-ಸ್ನೇಹಿತೆಯರೆಲ್ಲಾ ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಮಾತುಕತೆಯಾಡಿಕೊಂಡು ,ಹಾಸ್ಟೆಲ್ಗೆ ಬಂದು ಕಪಾಟಿನಲ್ಲಿದ್ದ ನನ್ನ ಹೊಸಾ ರೇಷ್ಮೆ ಲಂಗವನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ, ಅದನ್ನು ತೊಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಸಂಭ್ರಮದ ಕನಸುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಂಡಿದ್ದೆ. ಕನಸು ನನಸಾಗುವ ದಿನವೂ ಬಂತು. ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ಸಡಗರದಿಂದ ಹೊಸಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದೆ. ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಸಂಭ್ರಮವೆಲ್ಲಾ ಇಳಿದುಹೋಯ್ತು.,ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಲಂಗದ ತುಂಬಾ ತೂತು ತೂತು. ನೋಡಿ,ಚೋಟುದ್ದ ಇಲ್ಲ ,ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಹೇಗೆ ಹಗೆ ಸಾಧಿಸುತ್ತೆ ಅಂತ.ಕೋಪ ನೆತ್ತಿಗೇರಿತು. ಆ ದಿನವೇ ಪೇಟೆಯಿಂದ ಲಕ್ಷ್ಮಣರೇಖೆ ತಂದು ಕಪಾಟಿನ ತುಂಬಾ ಗೆರೆ ಎಳೆದೆ. ನಂತರದ ಹತ್ತು - ಹದಿನೈದು ದಿನ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿದ್ದ ಈ ನನ್ನ ಶತ್ರು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಒಂದು ದಿನ ನನ್ನ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಯ್ತು. ನನ್ನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ವೀರಪ್ಪನ್ ಮೀಸೆಯಂತಿರುವ ತನ್ನ ಮೀಸೆಯನ್ನೊಮ್ಮೆ ತಿರುಗಿಸಿ, ದುರುದುರು ನೋಡಿ, ಓಡಲು ಶುರುವಿಟ್ಟಿತು. ಒಮ್ಮೆಲೇ ನನಗೆ ಜೀವಶಾಸ್ತ್ರದ ಉಪನ್ಯಾಸಕರು, ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಊಟ , ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ರೇಷ್ಮೆ ಲಂಗ -ಎಲ್ಲವೂ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಸುಳಿಯಿತು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಹಿಡಿಸುಡಿಯನ್ನೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಒನಕೆ ಓಬವ್ವನ ಹಾಗೆ ಒಂದು ಪೋಸ್ ಕೊಟ್ಟೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಟೇಬಲ್ ಹತ್ತಿದ್ದ ಈ ಕೀಟದೆಡೆಗೆ ಇದ್ದಬದ್ದ ಸಿಟ್ಟನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಹಿಡಿ ಬೀಸಿದೆ. ಕೀಟವೇನೋ ಸತ್ತುಹೋಯ್ತು. ಜೊತೆಗೆ ನನ್ನ ಗೆಳತಿ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ನೀಡಿದ್ದ ಗಾಜಿನ ಹೂದಾನಿಯೂ ಒಡೆದುಹೊಯ್ತು!!ಹೀಗೆ ಈ ಜಿರಲೆದ್ವೇಶ ನನ್ನಲ್ಲಿ ತಾರಕಕ್ಕೇರಿತು.

ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಸುಮಾರು ನೂರೈವತ್ತರಿಂದ ಇನ್ನೂರು ಜಿರಲೆಗಳ ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದ್ದೀನಿ.ಈ ಸಂಕ್ಯೆಯನ್ನು ಸಾವಿರಕ್ಕೆ ಮುಟ್ಟಿಸುವುದು ನನ್ನ ಸದ್ಯದ ಗುರಿ.

ಮೊನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ಹಾಗೆ ಆಯಿತು. ತುಂಬಾ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಟಿ.ವಿ. ನೋಡ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಅದೆಲ್ಲಿತ್ತೋ ಶನಿ, ಇದರಿಂದ ಓಡಿಬಂದು ನನ್ನ ನೋಡಿ ಮೀಸೆ ತಿರುಗಿಸಿ ಸೋಫಾ ಕೆಳಗೆ ಹೋಯ್ತು. ಆಮೇಲಿಂದ ಟಿ.ವಿ.ಲಿ ಏನು ಬರ್ತಿತ್ತೋ ,ನನಗಂತೂ ಚೂರೂ ತಲೆಗೆ ಹತ್ಲಿಲ್ಲ. ಆ ದಿನ ರಾತ್ರಿ ಸೆಖೆ ಅಂತ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದೆ. ನಿದ್ದೆ ಬರ್ಲಿಲ್ಲ,ಎಲ್ಲಿ ಆ ಜಿರಳೆ ಬಂದು ಮೈಮೇಲೆ ಹತ್ತುತ್ತೋ ಅನ್ನೋ ಚಿಂತೇನೆ ತುಂಬಿತ್ತು. ನಂತರ ಕನಸು, ನಾನು ಆ ಸೋಫಾನೆತ್ತಿ ಕಳೆದು ಹೋದ ಜಿರಳೆಗಾಗಿ ಶೋಧಿಸಿದಂತೆ, ಅದು ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಅಡುಗೆಮನೆ ಬಳಿ ಓಡಿದಂತೆ, ನಾನೂ ಮನೆ ತುಂಬಾ ಓಡಿ ಓಡಿ ಕೊನೆಗೆ ಸೀಮೆ ಎಣ್ಣೆ ಹಾಕಿ ಅದನ್ನು ಸಾಯಿಸಿದಂತೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಅಕ್ಕನ ಬಳಿ ಕನಸು ಹೇಳಿದ್ರೆ 'ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಹೃತಿಕ್ , ಶಾರುಕ್ ಕನಸ್ನಲ್ಲಿ ಬಂದ್ರೆ ನಿಂಗೆ ಜಿರ್ಲೇನಾ?' ಅಂತ ಛೇಡಿಸಿದ್ಲು. ಹೌದು, ಎಲ್ಲರ ಕನಸ್ನಲ್ಲಿ ನಾಯಕರು ಬಂದ್ರೆ ನನ್ ಕನಸ್ನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ನನ್ ಪಾಲಿನ ಖಳನಾಯಕ!!

ಈಗ ಯಾರೋ ಹೇಳಿದ್ರು, ಪ್ರಪಂಚದ ಯಾವ ಮೂಲೆಗೆ ಹೋದ್ರೂ ಈ ಜಿರಳೆಗಳು ಇರ್ತಾವೆ, ಪ್ರಳಯ ಆದರೂ ಇವು ಮಾತ್ರ ಬದುಕಿರ್ತಾವಂತೆ.,ಅದೇನೋ ಹೇಳ್ತಾರಲ್ಲ, 'ಪಾಪಿ ಚಿರಾಯು' ಅಂತ, ಹಾಗೆ!!!

(ಪ್ರಿಯಾಂಕ ಮಾಸ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟ )